Patuah Handak Kalas 3 SMA


      
Pambawa Habar : Bedua kakawanan bajalan baimbai, baputar-putar malangkahi batu ganal di parak pahumaan. Badua ngitu baniat handak maambili kawan babuhannya, Idah nang rumahnya di hilir pahumaan parak langgar Haji Madi.

Pambawa Habar : Sasampainya di muka rumah Idah.

Amin : (Malapas tas sakulah, manjulung ka ipau) “Cikuti, Pau”

Amin : “Idah!!! Idah!!! Jaedah sakulah!”

Pambawa Habar : Ipau ni pina sakit talinga mandangar Amin bakuciak

Ipau : “Cuba katuk lawangnya, Min.”

Amin : “Ih jua lah.”

Pambawa Habar : Lalu Amin mangatuk lawang rumah Idah.

Idah : (Kadangaran dari dalam rumah) “Uma!!! Nga-nga-nya! Shubuh hanyar uy!”

Ipau : (Maniwas ka Amin) “Nah lo ikam ni, jar ku jua. Hanyar bangun inya tu.”

Amin : (Bakuciak Amin) “Dah, ku hadangi di muka nah. Lajui, kadusah bekapur katiak kam!”

Ipau : “Marigat Amin ni.”

Amin : “Inya tu pau ay dasar kaytu.”

Saifuddin : (Sakalinya dari dalam rumah) “Uy badua! Manyambati anak ku kah?! Hah?”

Ipau : (Manunjuk ka Amin) “Kada, Mang ay, kadaaaaaa.”

Saifuddin : “Dasar banar badua ngini, panyambatan lalu.”

Ipau : (Maniwas ka Amin) “Kam ni pang, Min ay. Timbul abahnya bemamay.”

Pambawa Habar : Imbah manunggui sing lawasan, kaluar jua kalinya si Idah. Mbah tu Amin tenganga langsung.

Ipau : “Uma Amin ay, mencangangi banar.”

Pambawa Habar : Amin manggatuk awak Ipau, babisik.

Amin : “Pau, heh, Idah ni ay. Bungas banar pau ay.”

Ipau : (Haduh) “Ayja dah lajui.”

Pambawa Habar : Batiga bakawan tu bajalan pina galay. Hari ngitu tu pas banar hari Arba, palajaran di sakulah kadida nang nyamannya dimasuki.

***

Pambawa Habar : Sasampainya Amin, Idah wan Ipau di sakulahan. Kalas bagiannya kalinya habut banar dah. Idah baduhulu duduk maandak tas ka kursi. Di paujungan kursi, Jaini mamutar lagu Martin Garrix nang bajudul Animal.

Sinah : “Sadang kita kawa bedangdutan hari ini. Mantap banarrr!”

Ijah : “Di-je uy, di-je.”

Jaini : “Uy, Tuh. Bujurankah hari ini babuhan guru rapat barataan?”

Utuh : (Muha koyo) “Hiih. Bujuran. Mana aku ni parnah badusta. Tabukti tarus pandiranku salama ini kalo.”

Sinah : (Ka wadah Imah) “Mah, kam mambawa ja kalu hape kam nang ada lagu Rhoma Irama tuh?”

Ijah : (Badiri dari kursi) “Bah, kadusah Imah, Nah ay. Aku gin mambawa.”

Amin : “Kanapa bagian ikam ni? Guru rapat kah? Hah? Bujuran???”

Jaini : (Sambil tatawa-tawa) “Hiih jar, Min ay. Bahhhh pas banar. Pe-er meulah design fly over baluman tuntung ku gawi.”

Ipau : “Himung, Himung.”

Sinah : (Ka Ipau) “Ikam sudah gerang, Pau?”

Ipau : “Hahahaha, balum jua pang.”

Imah wan Ijah : “Sama haja mun kaytu. Himung jua lo ikam?”

Ipau : “Bia...”

Jaini : (Manatak pandiran Ipau) “Dah Pau, ay. Dangari ja na, tu Idah wan Utuh handak mamutarakan lagu dangdut nang minggu samalam masuk billboard.”

Pambawa Habar : Utuh dan Idah nang disuruh mamuatar lagu dangdut pun, belakas manyucuk ka speaker. Tapi, sakalinya nang taputar lagu I’m not the only one ampun Sam Smith (langsung ke reff)

Amin : (Langsung mamatii speaker) “Bah, bah, kada rami. Kam kira syuting ftv sctv salang batatap-tatapan muhan.”

Sinah : “Ganti pang ey, tadi lagu animal, ngini lagu Sam Smith. Kada up to date lalu bagian kam ni.”

Utuh : “Surang dangdut katiya dangdut.” (Sambil tepehinak-tepehinak)

Jaini : (Manangahi) “Dah, Dah, dangari lagu ku nang ngini ja na.”

Pambawa Habar : Mbah tu kadangaran lagu Roar ampun Katty Perry maiisi saluruh isi kelas.

Imah : (Badiri di muka lawang kelas) “Eh, Eh.”

Sinah : “Napa, Mah?”

Imah : “Eh, Ibu Enor eh!”

Amin : “Hah? Maka rapat?!”

Jaini : “Eh! Matii ey! Tuh, matii, Tuh!”

Sinah : “Eh, lajui ey dudukan.”

Pambawa Habar : Galabakan barataan.

Utuh : “Eh, bediaman ey. Bediaman.”

Pambawa Habar : Panas manggalantang dari ujung hulu sampai ujung hilir. Kakanakan kalas dua es-em-a nang pina koler, pina liyut, pina uyuh, tagang muha mandangar Ibu Enor bemamay.

Ibu Enor : (Bakacak pinggang) “Bebuhan ikam ni, lah! Jar ibu tu amun ada... pak mata palajaran nang kusung, jangan guringan. Gawi KTI kah, mehapali rumus kah, ngapa kah. Pada ungut-ungut lintuk muha papadaan guring haja.”

Amin : (Babisik lawan Ipau) “Ma ay heh bujuran na, Pau. Kada kawa lagi aku babuka mata. Tapajam surangan, Pau ay.”

Ipau : (Muha Nganga) “Badiam, Min. Sidin bemamay tu na. Tepina ikam kena semprot, harau labar am.”

Utuh : “Sadang kawal tasulait. Mandoa hakan ikam maju, Min ay.”

Karena Utuh ni nyaring banar bapandir, Ibu Enor bakacak pinggang wan menceleng-celeng muha.

Ibu Enor : “Utuh ay, lah! Paguruan mamadahi, bapapadahan jua inya di situ. Apa nang di pandirakan hah? Pau? Ngapa, Pau?”

Ngarannya Ipau ni pina nganga jua, di jawabnya pulang.

Ipau : “Lain ulun, Bu. A-”

Ibu Enor : “Amin ni pasti!”

Amin : “Haduh, Ipau. Wali banar babujuran.”

Ibu Enor : “Amin mana Amin? Guring kah ikam uuu Aminudin? Paguruan di muka, meulah pulau inya di situ.”

Amin ni dasar kada kawa lagi babuka mata, sabuting andalannya nangitu ialah manggarunum di kursi.

Amin : “Ulun kada guring bu ay. Nah, ulun mandangar ay pian bamamay.”

Sinah : “Sadang Amin ni badiri dah.”

Ibu Enor : “Maju ikam Aminudin. Maju!”

Jaini : “Mantap kawal. Mahapal apakah Amin ni mun maju.”

Amin : “Ka muka kah, Bu?”

Ibu Enor : “Ka Tamban, Amin ay. Nyata ja ha ka muka. Lajui!”

Babuhan nang lain, nang dudukan di kursi langsung tagang muha. Nyata dah mun Ibu Enor manyuruh maju, mahapal tu pang sudah.

Amin : “Ada hajat apa bu jadi ulun maju ka muka?”

Ibu Enor : “Hapali rumus mahitung sagitiga”

Amin : “Alas dikali tinggi mbah tu di bagi dua.”

Nah, di kelasnya tu, yang paling terkenal adalah si Idah. Inya terkenal karena kapintaraannya.

Ibu Enor : (Manunjuk Idah pakai panggaris papan tulis) “Bujur lah apa jar Amin tu, Dah?”

Idah : (Menjawab sambil cangang ka muha Amin) “Inggih, Bu. Bujur.”

Amin : (Senyum ke arah Idah) “Aku ni pintar ja Dah ay, sasuai haja lawan husband material ikam.”

Jaini wan Sinah : (Mangakak) “Lamah lintuhut keke. Masak binjai.”

Utuh : (Manggaruk kapala) “Pintar mana garang, Min ikam tu dua aku?”

Ijah : “Ikam tu pang dah, Tuh ay. Husband material ku.”

Ipau : “Cinta pulang babuhannya nih. Sadang uy, sadang. Move on dah move on. Kena buhan ikam tu marista kayak aku.”

Imah : “Sakit hati banar kawal nah.”

Ibu Enor : (Bakacak pinggang) “Ahay! Kanapa jadi bakisahan soal cinta, hah?!”

Amin : (Mambaiki rambut) “Karena cinta tu bu ay sagalanya. Hidup kadida cinta tu sama ja kaya pahumaan nang kada kawa mengatam banihnya.”

Idah : (Badiri dari padudukan, mahadapi Amin) “Kada jua pang parasaku. Cinta tu lain sagalanya di dunia ni. Ikam mun kadida cinta kada mati jua lo?”

Utuh : (Manggatuk Jaini) “Kalah pandir am Amin, Jay ay.”

Ipau : (Umpat-umpatan badiri) “Nah bujur jar Idah tuh. Kadida cinta kada mati jua.”

Imah : “Amboooh Ipau.”

Ijah : “Ibu Enor tu pang te, kadada kawin-kawin, kadida cinta. Hidup ay sidin.”

Ibu Enor : (Bakacak pinggang) “Mbari muar! Paguruan disambati. Dudukan barataan.”

Amin : (Babulik ka kursi)

Ibu Enor : “Eeeeee Aminudin! Aku kadida manyuruh ikam duduk. Babulik wayah ini jua.”

Babulik ay akhirnya Amin ni ka muka, mahadapi Ibu Enor.

Ibu Enor : “Hapali rumus mahitunng lajunya benda nang mamutari bumi.”

Tanganga barataan, termasuk si Idah dan Amin.

Ibu Enor : “Jangan banganga haja Amin, hapali!”

Jaini : (Ka Sinah) “Adakah rumusnya, Nah?”

Sinah : (Ka Imah) “Mah, kayapa mahitungnya tu?”

Imah : (Ka Ijah) “Jah, rumus apa itu tuh?”

Ijah : (Ka Imah) “Hadang lah, ku takunkan lawan husband material-ku dulu.”

Ijah : (Ka Utuh) “Tuh, mahitung laju benda nang mamutari bumi tu kayapa cara nya? Lajari pang?”


Utuh : (Mancangangi Ijah satumat, mbah tu bapindah jadi mancangangi Idah) “Dah”

Idah : “Apa? Aku kada bisa mehitung jua, Tuh ay.”

Ibu Enor : (Manggaratak) “Lakasi, Min. Lajui di jawab.”

Amin : “Ma, Bu. Ulun kada bisa bu ay. Kada ingat lagi nah. Mana surangan ja pulang ka muka.”

Ibu Enor : (Langsung cangang ka wadah babuhannya nang masih badudukan di kursi)

Ipau : “Harau keke maju.”

Ijah : “Busia aku, pau. Kayapa nih?”

Jaini : “Mun di lihat dari muha sidin tu, pinanya aku maju pang.”

Ibu Enor : (Cangang ka meja Jaini) “Utuh! Maju!”

Sinah : “Syukur lain aku.”

Imah : “Bah, mantap ja pang mun Utuh ni maju. Pas banar badadua tadiri di muka.”

Utuh : (Sambil bajalan maju) “Ma, Bu. Ulun kada selepel amun manjawab pertanyaan badua wan Amin nih.”

Amin : “Uma ngini ay, kuwitan kita ja di sini sama barataan pada bahuma. Ikam kada lepel-kada lepel lah. Purun kam, Tuh ay mun kada mambantui aku.”

Ibu Enor : “Kada usah salang manggarunum. Lakasi di jawab!”

Idah : (Langsung maangkat tangan) “Ulun ja nah, Bu nang manjawab akan. Kawa lah?”

Amin wan Utuh : (Baimbai) “Kawa ja, Dah ay!”

Ibu Enor : “Ay, badua ngini. Kanyamanan lalu amun ada nang manjawab akan.”

Utuh : “Pian parcuma jua, Bu ay manyuruh ulun manjawab. Ujung-ujung nya ya katiya ulun kada tahu jua jawabannya. Maginnya ay pian manyuruh Amin, haha. Tadiri sampai bulikan kena inya di sini.”

Amin : (Balamah pandir) “Ayja, Dah. Amun itu tu dasar fakta pang, Tuh ay.”

Ibu Enor : (Bakalah) “Haduh kakanakan ni lah. Ayja sudah, Idah jawab.”

Idah : “Jadi, rumusnya tu, Bu ay V kuadrat sama dengan gravitasi di kali jari-jari pangkat dua, mbah tu di bagi lawan jari-jari.”

Ipau : “Nyata dah, bujur tuh!”

Jaini : “Iih, Pau ay. Dudukan bagiannya.”

Ibu Enor : “Ya, Idah bujur. Dudukan ikam badua!”

Pambawa Habar : Amin wan Utuh ni kompak badua, himung.

Ibu Enor : “Jadi lah, kakanakan, hari ngini kita balajar barataan, amun kadida paguruan jangan pina habut nang kaytu tadi di kelas. Di hapali rumus-rumus tuh, di ingati. Kada karasaan satumat lagi babuhan ikam tu kalas 3, tatamu lawan ujian. Mudah-mudahan, barokah. InsyaAllah...”

Barataan : (Manjawab sarantak) “Amanah!”

Sakalinya bakajutan, ada nang mangatuk lawang kalas.

Saifuddin : “Assalamuallaikum!”

Sinah : (Ka wadah Ijah) “Ey, siapa te, Jah?”

Ijah : (Ka Sinah) “Kada tahu jua, Nah, ay ku.”

Jaini : (Manyahut) “Kayak suara urang tuha ey.”

Utuh : “Manurut indra pandangaranku tu kayak suara abah-abah pang.”

Imah : “Suara lakian.”

Utuh : “Iya jarku tadi tu suara abah-abah.”

Ibu Enor : “Habutnya ngini ay baraatan. Amin mana Amin?”

Amin : (Sambil maangkat tangan) “Ulun, Bu.”

Ibu Enor : “Ikam buka lawang, Min. Lajui.”

Pambawa Habar : Badiri ay Amin ni. Pas inya handak mambuka lawang, sakalinya kapala urang langsung bacungul. Langsung takajut sabarataan.

Saifuddin : “Umay lambatnya mambuka lawang ay.”

Amin : (Masih takajut) “Uma, mang. Pian ni mangajuti ja.”

Amin : (Malapor ka Ibu Enor sambil bakuciak) “Bu! Ada Amang Udin, Abah 
Idah bu ay.”

Utuh : “Nah! Bujur kalo jarku, abah-abah.”

Jaini : “Hah? Ba’apa sidin kamari?”

Ipau : “Hah? Abah Idah kah?”

Saifuddin : (Sambil mananting wadai ulang tahun) “Assalamuallaikum, Bu Enor. Satumat, Bu lah. Salamat ulang tahun Jaedah! Anakku nang paling langkar, nang paling pintar! Anak kasayangan abah wan mama!”

Imah : (Bingung) “Idah ulang tahun kah, ey?”

Sinah : “Abahnya ni mantap banar te, sampai ka sakolahan datang.”

Idah : (Langsung Badiri, mbah tu maambil wadainya) “Makasih, Bah!”
Sakalasan : (Baimbai) “HABEDE Idah!!!”

Abah : “Nah, Nak. Mudah-mudahan ikam jadi lebih baik. Abah wan mama kam nang di rumah mandoakan tarus sagan kabaikan ikam.”

Idah : (Salim ka Abahnya) “Inggih, Bah. Makasih banyak, Bah lah.”

Ipau : “So sweet banar Abah Idah ni te.”

Pambawa Habar : Idah pun manatak waday tadi.”

Idah : “Nah, tatakan partama waday nya ni handak ku julung sagan dua orang spesial di sini.”

Amin : (Muha himung) “Bisa aku nih!”

Utuh : (Muha makin himung) “Aku, Min ay. Aku tuh.”

Jaini : “Ey, habut banar badua ni. Kanapa lah?”

Ijah : “Pina ke-ge-er-an lalu.”

Idah : (Sambil maunjuk tatakan wadai ka Abahnya) “Nah, nang partama sagan pian, Bah ay. Karena pian adalah lakian terhebat dalam hidup ulun.”

Pambawa Habar : Abah Idah pun tatawa sambil manarima wadaynya.

Amin : “Bah, nyata banar dah aku nang sabutingnya!”

Utuh : “Harau, kalinya aku lah. Hahaha.”

Ibu Enor : “Uy Amin wan Utuh nginih! Bahinipan kawa lah?”

Ipau : “Ne, lagi-lagi. Iya am, pandir tarus bagian ikam badua ni.”

Idah : “Nah, yang terakhir ni sagan-“

Amin : “Aku!”

Idah : “Sagan Ibu Enor. Karna Ibu Enor ni sudah kayak kuwitanku nang kadua. Makasih banyak, Bu lah.”

Utuh : “Bah, Luput am!”

Jaini wan Sinah : (Mangakak) “Lemes Keke. Masak binjai.”

Imah wan Ijah : “Mamam tu waday.”

Pambawa Habar : Ibu Enor akhirnya manarima wadaynya.

Ibu Enor : “Makasih banyak, Dah. Mudah-mudahan ikam makin baik haja ka dapannya.”

Saifuddin : “Ayja, Bu lah. Ulun baduhulu ay mun kayni. Maap maganggu palajaran pian.”

Ibu Enor : “Inggih, Pak. Kadapapa.”

Saifuddin : “Barataan, baduhulu lah. Asalamuallaikum.”

Sakalasan : “Walaikumsallam.”

Pambawa Habar : Imbah Amang Udinn tadi kaluar, Idah langsung basuara.

Idah : “Maaplah, Min. Maaplah, Tuh. Aku kadanya kada handak atau apa, tapi aku kada handak bapacar-pacaran kaytu dulu. Aku handak fokus sagan ujian.”

Ipau : “Bah! Mantap banar, Dah!”

Jaini : “Belajar dulu jer.”

Pambawa Habar : Tahinipan ay si Amin wan si Utuh dapatnya Idah basuara kaytu.

Ibu Enor : “Nah, berataan. Dangarakan, kayna dulu handak bapacar-pacaran, ada ja kena waktunya. Buhan ikam ni handak manghadapi nang namanya ujian. Jadi, lain kayapa bisi pacar nang dipikirakan. Tapi, kayapa caranya supaya lulus, dapat nilai nang bagus lawan cara nang halal. Pahamlah 
barataan.”

Sakalasan : “Paham, Bu!”

Komentar

Postingan populer dari blog ini

Aku dan Egoku

A for Awesome ULM

Kilas Balik 2020